CHAPTER 6
“ปล่อยผมนะครับ!” จงอุนร้องออกมาเมื่อร่างกายโดนตรึงไว้กับหัวเตียง ข้อมือสองข้างโดนกุญแจมือล็อคเอาไว้ ขาทั้งสองถูกยกให้ตั้งชันแล้วข้อเท้าโดนเชือกมัดไว้กับเสาเตียง จงอุนเริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่จะเกิดในอีกไม่ช้า
“ได้สิ ถ้านายหลุดออกจากพันธนาการนี้ได้ ฉันจะปล่อยนายไป”
“จริงนะครับ” จงอุนเริ่มดิ้นทำเอาข้อมือที่เป็นแผลเมื่อคืนเสียดสีกับกุญแจมือ ความเจ็บแล่นแปลบไปทั่วร่างจนต้องนิ่วหน้า เลือดเริ่มซึมผ่านปกแขนเสื้อเชิ้ตตัวบางออกมา
“ดิ้นสิ ดิ้นเข้าไป เจ็บใช่มั๊ยล่ะ? หึ…นายจะได้จำไงว่าอย่าทำแบบนี้อีก!”
“ปล่อยผมเถอะครับ ฮึก…ได้โปรด” จงอุนเริ่มร้องไห้เมื่อเขาบิดข้อมือกับดิ้นจนเจ็บและชาไปทั้งตัว
“คืนนี้แหละฉันจะทำให้นายรู้ว่านายอยู่ในฐานะอะไร และฉันจะทำให้นายรู้ว่าใครกันแน่ที่มีสิทธิเล่นกับตัวของนาย!”
พูดจบคนตัวหนาก็ขึ้นมานั่งอยู่ตรงกลางหว่างขาของคนตัวเล็ก ริมฝีปากอิ่มถูกช่วงชิงไปอย่างง่ายดายโดยไม่มีอะไรมากวนใจ ข้อมือเล็กพยายามบิดออกจากกุญแจมือทั้งที่รู้ว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์ จงอุนพยายามเบี่ยงหน้าหลบเรียวลิ้นร้อนนั้นแต่ก็โดนมือหนาบีบเข้าที่แก้มเหมือนเมื่อคืน ทำให้เขาจำใจต้องรับเอาลิ้นร้อนชื้นของอีกฝ่ายเข้ามาในปาก น้ำตาไหลลงมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่นานริมฝีปากก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
“ฮึก…ผมขอโทษ อะ…ผมขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ฮึก…ปล่อยผมเถอะ ผมยอมแล้ว”
“ตัวนายนี่หอมจริงๆ นะ” คังอินเปลี่ยนประเด็นพลางซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวเนียน จมูกโด่งไล้ไปตามลำคอพลางสูดเอาความหอมเข้าไปเต็มปอด เขาแลบลิ้นเลียไปตามลำคอระหงษ์แล้วขบเม้มทำรอยรักเอาไว้ มือก็เลื่อนเข้าไปใต้ผ้าผืนบางแล้วลูบไล้ไปตามลำตัวของเล่นของเขา
พอได้สัมผัสตามตัวของอีกคนคังอินก็ยิ่งมีอารมณ์ พอได้สูดดมไปตามร่างกายหอมเย้ายวนเขาก็ยิ่งอยากครอบครองมากขึ้น สองมือไล้ขึ้นไปยังแผ่นอกบางแล้วกดคลึงยอดไตสีสวยปลุกเร้าอารมณ์ดิบของอีกคนให้ตื่น ริมฝีปากอ้าออกพลางงับลงบนลำคอจนเป็นรอยฟัน
“อ้าก!…เจ็บ ฮึก ผมขอโทษ ฮืออ…ผมไม่กล้าแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะครับ ได้โปรด”
“นายเป็นแค่ของเล่นของฉัน เป็นแค่สัตว์เลี้ยงของฉัน ถ้าฉันให้นายไปตายนายก็ต้องไป”
คำพูดของคังอินดังขึ้นข้างใบหูเล็กก่อนริมฝีปากหยักจะเข้าขบเม้นติ่งหูเล่น จงอุนทำได้แค่ย่นคอเพื่อหลบความเสียวซ่านและการกระทำจากอีกฝ่าย น้ำตามากมายไหลลงเปรอะเปื้อนใบหน้าหวานเช่นเคย จิตใจบอบช้ำขึ้นไปอีกเท่าตัวพร้อมกับความไว้ใจที่เริ่มสั่นคลอน เขาพยายามขัดขืนแต่ความเจ็บที่ข้อมือทำให้ไม่สามารถขับตัวได้มากนัก ไม่นานเสื้อผ้าของเขาก็ถูกถอดออกไปหมด ของคังอินก็เช่นกัน
“อ๊า ฮึก…ได้โปรด ฮือ…อ๊าา คุณคังอิน” เสียงหวานร้องขอ สะโพกมนขยับสวนรับมือหนา ใบหน้าคมเพียงแค่ยิ้มรับคำของอีกฝ่ายพลางขยับแก่นกายเล็กขึ้นลงเนิบนาบ เขามองใบหน้าหวานที่สะบัดไปมาตามแรงอารมณ์ที่มีพลางหัวเราะชอบใจ ร่างกายเล็กบิดเร่าเพราะความต้องการที่มากขึ้น แต่เขากลับทำเนิบนาบตามเดิมและไม่สนใจเสียงร้องขอของอีกฝ่าย
“ใครกันที่บอกกล้าทำฉันมากกว่ากัด” คังอินถามพลางหรี่ตามอง “ปากดีให้ได้ตลอดสิ”
“ฮึก…ฮืออ อื้อออ” เสียงหวานครางกระเส่าเมื่อปลายนิ้วโป้งของอีกฝ่ายถูไถบนส่วนปลายของเขา สองขาพยายามหนีบเข้าหากันเพราะความเสียวซ่าน มือที่ถูกตรึงจิกเข้าลึกเช่นเดียวกับนิ้วเท้า
“ผม…ขอโทษ ฮึก…ฮือออ” ทำได้แค่ร้องไห้เท่านั้นสำหรับจงอุน คนตัวเล็กได้แต่อ้าปากขอร้องให้อีกฝ่ายช่วยปลดปล่อยให้เขาแต่ดูเหมือนมันแค่ทำให้คนกระทำสนุกขึ้นเท่านั้น ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นครางทุกครั้งที่ปลายนิ้วเย็นลูบไล้ไปทั่วส่วนปลาย
จงอุนไม่ได้อยากทำเรื่องอย่างว่ากับคนตรงหน้า เขาไม่ได้อยากตกเป็นเครื่องมือหรือของเล่นของอีกฝ่าย แต่เมื่อโดนปลุกอารมณ์ดิบของความเป็นชายขึ้นมาเขาก็ทำได้แค่อ้าปากร้องขอให้อีกฝ่ายช่วยเพียงเท่านั้น ถึงร่างกายจะสุขสมเพียงใดแต่จิตใจกลับตกต่ำสิ้นดี มันเจ็บช้ำและรวดร้าวคล้ายแก้วที่กำลังปริแตก
แต่ถึงอย่างนั้น… ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเกลียดคังอินไม่ลง
เพราะอะไรกัน!! เพราะอะไร…
“ขอโทษเรื่องอะไรหื้ม” มือหนาหยุดขยับพลางเลื่อนหน้าไปใกล้คนหน้ากลม “ไหนบอกให้ได้ยินสิ”
“ขอโทษ…ที่ไปยุ่งกับคนอื่น” เสียงหวานปนแหบพร่าตอบกลับ ใบหน้ากลมแดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง “ขอโทษที่ไปยุ่งกับทงเฮ อ๊ะ…”
เมื่ออีกฝ่ายพูดจบมือหนาก็ขยับมือขึ้นลงเร็วกว่าเดิมทำเอาคนร่างเล็กปรับอารมณ์แทบไม่ทัน สติกระเจิดกระเจิงหายไปหมดเหลือไว้แค่ความต้องการทางร่างกายเพียงเท่านั้น คนตัวเล็กสวนสะโพกรับมืออีกฝ่ายอย่างเผลอไผล สุดท้ายร่างก็กระตุกเกร็งพร้อมปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาเต็มมือหนา
เฮือก!!! ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ถูไถไปตามช่องทางของเขา ดวงตาเล็กที่ปรือลงตวัดมองใบหน้าคมซึ่งเต็มไปด้วยแรงอารมณ์อย่างตกใจก่อนถดสะโพกหนี คนตัวหนายึดสะโพกอีกฝ่ายไว้แล้วคว้าเอาเศษเสื้อเล็กๆ มารัดปลายแก่นกายอีกคน รอยยิ้มกริ่มยกขึ้นมุมปากก่อนร่างหนาจะสอดแก่นกายเข้าไปในช่องทางแคบอย่างเร็ว
“อ๊ากกกกกกก!!!” คนตัวเล็กกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อไม่ได้เตรียมตัวก่อน ใบหน้าหวานบูดเบี้ยวอย่างทรมาน น้ำตาไหลพรากลงมาอีกครั้ง มือเล็กจิกเล็บเข้าหากันแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด เล็บจิกเข้ากับเนื้อจนเลือดซึม ช่องทางนั้นรัดแน่นจนคนตัวสูงไม่อาจขยับได้ ก่อนเลือดจะไหลซึมเมื่อมันฉีกขาด
“อย่าทำแบบนี้จงอุน อย่าเกร็ง ไม่งั้นจะยิ่งเจ็บ” เสียงเข้มสั่งแต่อีกฝ่ายเอาแต่ทำหน้าเหยเก “อะ…อย่าเกร็ง”
“ฮึก…ผมเจ็บ อะเอาออกไป เถอะนะครับ อึก…ฮือ”
“ใจร้ายจังนะ คิดจะสบายตัวอยู่คนเดียวเหรอไง”
คังอินพูดจบก็เอื้อมมือไปลูบโครงหน้าหวานแผ่วเบาก่อนก้มลงไปประกบจูบแสนหวานให้อีกฝ่าย ใช่…มันเป็นจูบแสนหวานที่ชวนให้ใจเต้น หลอมละลายและปล่อยตัวปล่อยใจ ทั้งที่กลัวแทบตายแต่พอได้รับรสจูบเช่นนี้ จงอุนก็ลืมไปทุกอย่างและตกอยู่ในห้วงของราคะ เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอตอบรับรสสสัมผัสหอมหวานนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ในที่สุดแก่นกายของคังอินก็ดันเข้าไปจนสุดความยาว
“อ๊า…อึก อืออ คุณ อ๊ะคังอิน อืออ”
“เรียกชื่อฉันสิ จงอุนอ่า อือ…”
เสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูเรียวเล็กพลางออกคำสั่ง ตอนนี้ร่างกายของเขากระแทกกระทั้นเข้าไปในตัวของจงอุนไม่หยุด และเพิ่มความเร็วขึ้นเมื่อแรงอารมณ์กำลังจะปะทุออกมา ความคับแน่นและร้อนระอุเป็นตัวช่วยเร่งอารมณ์อย่างดี ไหนจะแรงตอดรัดจากช่องทางสีหวานที่ทำเอาร้องซี้ดไปหลายครั้ง
“ยองอุน เรียกสิ”
“อ๊ะ อะ…ยอง อุน” เสียงหวานครางข้างใบหูอีกฝ่าย ตอนนี้ในหัวของเขาขาวโพลนไปหมดเมื่อแรงอารมณ์จะปะทุอยู่รอมร่อ ความคับแน่นที่ส่วนกลางซึ่งถูกเศษเสื้อมัดเอาไว้ทำให้เขารู้สึกอัดอึดจนอยากหวีดร้องออกมา เสียงหอบหายใจปนไปกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ ไม่นานคนตัวใหญ่ก็ปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในช่องทางสีหวานเต็มแรงจนไหลย้อนออกมา
“อา… นายเยี่ยมจริงๆ จงอุน”
“คุณคังอิน…”
เมื่อปลดปล่อยอารมณ์ออกไปแล้วคังอินก็ยิ้มกว้างก่อนก้มลงจูบขมับ เขาถอนแก่นกายออกแล้วแกล้งทำท่าจะลุกออกไปแต่กลับโดนเสียงหวานหยุดเอาไว้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับบนใบหน้าคมก่อนจะหายไปเมื่อคนตัวใหญ่หันไปทำหน้าซื่อใส่อีกฝ่าย
“อะไร?”
“อึก…อือ คุณคังอิน” เสียงหวานเรียกอย่างออดอ้อน “ช่วยผม…ด้วย นะครับ”
“อะไรกัน ตอนแรกยังบอก อย่า หยุด อยู่เลยไม่ใช่เหรอไง นายนี่เอาใจยากจังนะ”
ไม่พูดเปล่าแต่คังอินยังเลื่อนมือมากดคลึงยอดอกแข็งขืนของอีกฝ่ายเล่น แผ่นอกบางเชิดขึ้นรับสัมผัสทันที ดวงหน้าหวานบูดเบี้ยวเพราะความทรมาน แก่นกายเล็กขยายใหญ่ขึ้นทุกทีแต่ปลดปล่อยไม่ได้เพราะถูกเศษเสื้อรัดเอาไว้ เรียวนิ้วยาวกดคลึงเม็ดทับทิมไปมาเรียกเสียงครางที่ช่วยปลุกอารมณ์ที่เพิ่งดับไปเมื่อครู่ของเขา
“ได้โปรด ผมยอมทุกอย่าง ผมแค่อยากปลดปล่อย ช่วย…ช่วยผมด้วย” จงอุนร้องขอ นั่นเป็นเพราะแรงอารมณ์ทำให้เขาพูดไม่คิดออกไป ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ความคับแน่นที่ปลายแก่นกายและความต้องการปลดปล่อยเพียงเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายร้องขอคังอินก็มองใบหน้ากลมอย่างตกใจสักพัก ทั้งรู้สึกผิดหวังและดีใจผสมกันไปหมดเหมือนคนโรคจิต
ผิดหวังที่คนตัวเล็กดูใจง่ายต่างจากเมื่อวันก่อนซึ่งดิ้นรนไม่หยุด
ดีใจที่เห็นคนตัวเล็กร้องขอให้เขาเป็นคนช่วยปลดพันธนาการให้
เขาควรผิดหวังหรือดีใจดี?
ไม่นานรอยยิ้มเย็นก็ปรากฏบนมุมปากก่อนเขาจะปลดพันธนาการออกจากอีกฝ่ายจนหมด เขาเป็นฝ่ายนั่งแล้วยกตัวอีกคนขึ้นคร่อมทับ มือหนาจับแก่นกายตัวเองขึ้นจ่อช่องทางสีสวยก่อนกดสะโพกมนลงจนสุดความยาว
เสียงครางหวานดังขึ้นดังปนกับเสียงครางต่ำและเสียงเนื้อกระทบกัน มือเล็กจิกผมคังอินแน่นเพื่อระบายความเสียวซ่าน คังอินแก้เชือกที่อยู่บนปลายแก่นกายเล็กออก เขาจดจ้องมองใบหน้ากลมซึ่งแดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ ริมฝีปากอิ่มซึ่งถูกดึงดูดจนแดงช้ำ ยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหลจนอยากกกกอดร่างนี้ไว้เพียงคนเดียว
“เรียกชื่อฉันสิ”
“ยอง…อ๊ะ ยองอุน” จงอุนครางเรียกเสียงหวาน มือหนายกขึ้นกุมดวงแก้มป่องไว้แผ่วเบา เขาเอ่ยถามคนตัวเล็กตรงหน้าชิดริมฝีปาก
“นายต้องการฉันหรือเปล่า ต้องการฉันมากกว่าทงเฮหรือเปล่า”
“…ผะ อ๊ะ ผม ผมต้องการคุณ” เมื่อได้ยินแบบนี้สติของคังอินก็กลับมา…สติที่อยากครอบครองคนตัวเล็กด้วยความรักไม่ใช่แค่แรงอารมณ์ ยิ่งมองคนด้านบนเผยอปากครางเพราะการกระทำของเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากโดนหลอมละลายเพราะความร้อนระอุจากภายในร่างการบอบบางมากเท่านั้น
“จงอุน…นายเป็นแค่ของฉันคนเดียว คน เดียว… ฉันหวงนายนะ…จงอุน” ยองอุนกระซิบข้างใบหูเล็ก เขาย้ำประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบ มือหนาประคองใบหน้าหวานเอาไว้ ประกบจูบลงไปแผ่วเบาเนิ่นนานจนจงอุนร้องท้วง เขาจำใจต้องถอนมันออกจากนั้นก็ประกบจูบลงไปอีกครั้ง และอีกครั้งเมื่อดวงตาเรียวเล็กหวานเยิ้มสบมองเขา
“ครับ…ยองอุน” จงอุนไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาตอบรับแบบนั้นไปได้ยังไง เขารู้แต่หัวใจมันเต้นระส่ำและดีใจกับคำว่าฉันหวงนายจากปากของยองอุน จงอุนยกสะโพกขึ้นลงเป็นจังหวะตามใจปรารถนา เสียงครางดังขึ้นระงมไปทั่วห้องนอนกว้างใหญ่ ทั้งสองปรนเปรอความสุขให้กันและกันอีกครั้งก่อนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
จงอุนซบไหล่หนาพลางหายใจหอบเพราะความเหนื่อย สติของเขากลับมาแล้วและจำภาพเหตุการณ์ทั้งหมดได้ดี จำได้ทุกคำพูดและทุกการกระทำ
คังอินวางร่างอีกฝ่ายลงพลางลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเบามือ ริมฝีปากหยักก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มอีกครั้งแล้วผละออกมามองดวงหน้าหวาน
“ตอนนี้นายรู้หรือยังว่านายเป็นคนของใคร”
“…ครับ” เยซองตอบรับ “คุณคังอิน”
“เป็นเด็กดีแล้วฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายนายอีก ตกลงมั๊ยจงอุน แต่ถ้านายกล้าให้ใครมาแตะต้องนายล่ะก็…ฉันจะลงโทษนายให้หนักกว่านี้ จะทำให้นายสลบอยู่ใต้ร่างฉันและขังนายเอาไว้แต่ในห้อง จะรุนแรงกับนายจนนายต้องหวีดร้องด้วยหวาดกลัว จะตอกย้ำให้นายจำขึ้นใจว่านายเป็นแค่ของเล่นของฉัน”
จงอุนไม่ได้แต่แค่มองตาคนตัวหนาด้านบน สายตาอ่อนโยนแบบเดิมทอดมองเขา แต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงเหมือนปีศาจร้ายในตอนท้ายประโยคหัวใจของจงอุนก็กระตุกวูบ เขากำลังจะเอ่ยพูดแต่คังอินกลับพูดขัด
“ไม่ตอบแปลว่าตกลงสินะ เป็นของเล่นของฉัน ให้ฉันเล่นคนเดียว ตลอดไปเลยนะจงอุน”
“…มะ”
จงอุนโดนปิดปากทั้งที่ยังตอบไม่จบ เสียงหวานร้องครางออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า คังอินทำเรื่องอย่างว่ากับเขาซ้ำไปซ้ำมา ตามอารมณ์ปรารถนาของเจ้าตัวโดยไม่สนว่าเขาจะรู้สึกยังไง เมื่อจบยกแรกคังอินก็จะต่อทันที ต่อแล้วต่ออีกจนรุ่งสาง ในที่สุดคนตัวเล็กก็สลบไปเพราะความเหนื่อยหอบและหมดแรง
คังอินยืนกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ สายตาคมเหลือบมองร่างเล็กบนเตียงซึ่งยังคงหลับใหลไม่ได้สติ ความรู้สึกห่วงผุดขึ้นกลางใจแต่เพราะกลัวว่าถ้าใจดีด้วยแล้วอีกฝ่ายจะหนีไปเขาก็ต้องเปลี่ยนท่าทีทันที พักนี้เขาเหมือนกลายเป็นคนสองบุคลิก เหมือนคนโรคจิต..เขาอยากลองไปพบจิตแพทย์ดูสักหน่อย แต่คิดไปคิดมาเขาก็รู้สึกว่าถ้าหากคนๆ หนึ่งไม่อยากจะเสียสิ่งไหนไป เราก็ต้องตีตราเอาไว้ไม่ใช่เหรอไงกัน
“รถพร้อมแล้วครับนาย”
“ไปกันได้แล้ว”
ประตูเปิดออกก่อนร่างของทงเฮจะโผล่เข้ามาในห้อง คังอินสะดุ้งแล้วเดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจร่างบนเตียงแม้แต่น้อย ทงเฮหันมองหาเพื่อนตัวเองซึ่งมีผ้าห่มคลุมแค่ช่วงเอวไว้ก็ต้องตาเบิกกว้างอ้าปากค้าง ดวงตาเรียวเล็กช้ำ ข้อมือของเพื่อนมีรอยเลือดกรังเป็นวงกลมรอบข้อมือทั้งสองข้าง สภาพร่างกายของเพื่อนเขาเต็มไปด้วยรอยรักมากมาย คราบน้ำขาวขุ่นและคราบเลือดเกรอะกรังบริเวณขา
ทงเฮรู้ทันทีว่าเมื่อคืนและเมื่อคืนก่อนเพื่อนของเขาต้องเจออะไร เพียงแค่คิดก็นึกขนลุกและอดกลัวแทนไม่ได้ เขาปิดประตูลงแล้วเดินตามหลังผู้เป็นนายไปเงียบๆ
เยซองในชุดคลุมอาบน้ำเดินไปยังห้องน้ำด้วยสภาพอิดโรยและขาสั่นจนแทบทรงตัวไม่ได้ พอเขาขยับทีความเจ็บและปวดที่สะโพกก็แล่นลิ้วขึ้นมา ไม่นานเขาก็มาถึงประตูห้องน้ำพอดีกับเสียงประตูที่เปิดออก คนตัวเล็กยืนตัวแข็งทื่อเพราะความตกใจและหวาดกลัว น้ำตาไหลลงมาทันที เขาไม่อยากเจอเรื่องบ้าๆ แบบเมื่อสองคืนก่อนอีกแล้ว
“จงอุน” เจ้าของชื่อหันไปมองทั้งน้ำตา “เป็นอะไรน่ะจงอุน ร้องไห้ทำไม”
“อย่า…อย่าเข้ามานะทงเฮ” จงอุนร้องห้ามเพื่อน “อย่าเข้ามานะ ถ้าเข้ามานะ…”
“ฉันขอโทษ” ทงเฮยอมหยุดแต่โดยดีและพูดขัดคำพูดของจงอุน เขารู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุให้เพื่อนต้องเจอเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ “ขอโทษนะจงอุน ต่อไปฉันจะไม่เข้าใกล้นายอีก นายจะได้ไม่ต้องโดนคุณคังอินทำร้ายเอาแบบนั้น”
ทงเฮพูดจบก็รีบทำหน้าที่ของตนแล้วเปิดประตูออกไป ประตูปิดลงก่อนจงอุนจะหันไปยังห้องน้ำอีกครั้ง มือเล็กค่อยๆ เปิดมันออกพร้อมแทรกตัวเข้าไปอย่างยากลำบาก เขาแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วเมื่อต้องรองรับอารมณ์ของคังอินที่ไม่รู้ว่ามาดีหรือมาร้าย ไม่รู้ว่ามันจะจบเมื่อไหร่ ร่างกายและจิตใจของเขาบอบช้ำเหลือเกิน เขายอมรับว่าเขากลัวที่คังอินเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขายอมรับว่ากลัวที่คังอินทำร้ายร่างกายเขา แต่เขาไม่ได้เจ็บปวดกับการกระทำเหล่านั้นมากกว่าคำพูดดูถูกจิตใจ และประโยคที่พร้อมจะทิ้งเขาเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าหากคังอินเบื่อเขาแล้ว
เขาไม่อยากเป็นแค่ของเล่นหรือที่ระบายอารมณ์ให้คังอินอีกแล้ว ไม่อยากอีกแล้ว…
เขาอยากหนีออกไปจากที่นี่ เขาอยากหลุดพ้นจากนรกขุมนี้ ใครก็ได้ช่วยเขาที!
12/01/2015
รบกวนกลับไปเม้นท์ที่ ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ 😀
FAN-FICTION 